روزی روزگاری پاریس و کوالالامپور

 شهر حتی از ابتدایی‌ترین نیازهای شهری مثل آب و برق بهره چندانی نداشت، تعفن مرداب‌ها مشام را می‌آزرد و ابتلا به مالاریا از سرماخوردگی هم در این شهر معمول‌تر بود. اما در آن سال، ماهاتیر محمد یک شب آمد توی تلویزیون و گفت نمی‌شود پایتخت همیشه این‌طور باعث آبروریزی ما باشد. برنامه پنج‌ساله‌ای تدوین کرده‌ایم برای بهبود این وضع و می‌خواهیم تا سال 1980 کوالالامپور سیمای دیگری پیدا کند. برنامه پنج‌ساله اجرا شد و کوالالامپور حالا فخر آسیاست.
نام بعدی آندره مالرو است. چون: در نیمه قرن بیستم پاریس اصلاً آن‌قدر که حالا مشهور است قطب فرهنگی و عروس همه جهان نبود. موج تجدد داشت شهر را از هویت خالی می‌کرد. امکانات و خدمات شهری بایسته چنان شهری نبود و آمریکایی‌های تازه به دوران رسیده داشتند سرزمین‌شان را تبدیل می‌کردند به قطب فرهنگی جهان؛ لقبی که فرانسوی‌ها در آرزوی آن می‌سوختند. آندره مالرو به ‌دعوت مارشال دوگل وزیر فرهنگ شده بود و بیش از همه بر این اصرار داشت که پاریس باید نماد فرهنگ و هویت فرانسوی‌ها باشد. پیرمرد نوشتن را گذاشته بود کنار و توی کوچه‌پس‌کوچه‌های پاریس یقه بناهایی را می‌گرفت که کاشی‌هایی متفاوت با نمای سنتی خانه‌های پاریس کار می‌گذاشتند. او شهر را پر کرد از موزه و خانه شعر و خانه داستان و عمارت فرهنگی و پاتوق‌های ادبی و... و این‌طور شد که در نیمه دوم قرن بیستم پاریس به شهری تبدیل شد که بیشترین زایش آثار فرهنگی بزرگ جهان در آن صورت گرفته است. نام سوم؟ فعلاً وجود ندارد. روزگاری یکی از بزرگان گفته بود یک ایده بزرگ نیمی از موفقیت است. تجربه شهرهایی مثل کوالالامپور و پاریس در گذشته و مکزیکوسیتی، ریودوژانیرو، دوبی، بانکوک، لاپاز و قاهره در سال‌های اخیر نشان داده است که تغییر سیمای یک شهر، تبدیل آن به مکانی مناسب برای زندگی انسان نه دشوار است و نه نیازمند زمانی بسیار طولانی. گردون چرخید و شورای شهری دیگر برای تهران برگزیده شد. گروهی رفتند و گروهی آمدند. چهار سال گذشت و وعده‌های ناشده بسیاری بر زمین ماند. چهار سال در پیش است و وعده‌های تازه بسیاری به عرصه محک درافکنده خواهد شد. اما آیا در پس همه این حرف‌ها و وعده‌ها، تهران ایده‌ای شورانگیز را نیز لمس و تجربه خواهد کرد؛ آن‌چنان‌که کوالالامپور و پاریس تجربه کرده‌اند... و آن شدند که حالا هستند؟